Het piept in de wandelgangen van het Europees Parlement, toch is het geen cateringwagentje of oudgediende met rollator. Het is Lara Wolters met haar pasgeboren baby in de kinderwagen. De PvdA-politica ging viraal als Europarlementariër zonder kraamverlof, een getuigenis van haar toewijding aan de Europese volksvertegenwoordiging waar zij sinds 4 juli 2019 deel van uitmaakt. Hoe is dat bevallen?
Geen kraamverlof voor Europarlementariërs
“Hartstikke goed, en met de kleine gaat het ook fantastisch!”, klinkt het enthousiast aan de andere kant van de lijn. Ver weg, in Athene bij haar Griekse schoonfamilie, waar het getoeter en geruis een tapijtje leggen onder de antwoorden van Wolters.
Toch moest uw baby mee naar het Europees Parlement. Jong geleerd is oud gedaan, zeker? Hoe ging dat? “Prima hoor. Hij is een allemansvriend”, stelt Wolters erg tevreden. “Er kwamen prachtige reacties op. Maar het is wel belangrijk om te laten zien dat een stem op een jongere vrouw niet kan leiden tot een lege stoel.”
Is er sindsdien wel actie ondernomen, iets veranderd in het Parlement? “Eigenlijk nog niet. Het bureau dat daarover gaat, werkt wel aan een systeem waarbij op afstand kan worden gestemd in dergelijke situaties. Maar dat gaat nog even duren”.
Achterkamertjespolitiek
U wilt verandering? “Ik wil het Parlement moderniseren. We moeten onze controlerende taak serieuzer nemen, dat kan door Eurocommissarissen op het matje te roepen. In januari kiezen we een nieuwe voorzitter van het Parlement. Waar in de Tweede Kamer 7 uur met kandidaten werd gedebatteerd, is het Europees Parlement er vaak in 7 minuten al uit. Dit proces moet meer zijn dan een handjeklap”.
Die efficiëntie is deels te verklaren door de wandelgangen en achterkamers waar in hoog tempo politiek wordt bedreven. Toch stelt u tegen achterkamertjespolitiek te zijn en voorstander van een écht debat. Hoe rijmt zij dat?
“Soms is het inderdaad nodig, dan moet je elkaar onder vier ogen spreken. Maar ik blijf erbij dat transparantie erg belangrijk is. Anders kom je nergens. Dat we bijvoorbeeld niet met een voorzitter haar of zijn abortusstandpunt kunnen bespreken, vind ik kwalijk.”
Squid game in Brussel
Moet een Europarlementariër volgens u dan geen allemansvriend zijn? “Pfoe! Je zou maar een slechte politica zijn als je iedereens vriend bent. Inderdaad je moet je diplomatiek opstellen want er is een verschil tussen gelijk hebben en gelijk krijgen. Het moeilijke als politica is, jij bent uiteindelijk degene die de beslissing moet nemen na alle afwegingen. Die op het knopje moet drukken: rood of groen.”
Wanneer drukt u op de knop? “Wat mij bovenal na aan het hart ligt, is de klimaatverandering. Mijn collega Mohammed Chahim is daar heel goed mee bezig.”
Groene tiener
Maar die interesse, of eerder ernst, was er dus al op jonge leeftijd? “Klopt. Om op school te komen moest ik met de bus. Ik fietste altijd naar de halte. Sommige schoolgenootjes werden gebracht met de auto. Dan stonden de auto’s met draaiende motor te wachten tot de bus kwam. Daar kon ik enorm van over de rooie gaan!”
“Ik was erg begaan met het klimaat en dat kwam bijvoorbeeld terug bij het scheiden van afval”. Geboren in de verkeerde tijd dus? Wolters lacht aan de lijn: “Dat kun je wel stellen inderdaad. Ik had toen graag met eensgezinde jongeren in een klimaatmars gestaan”.
Recht voor zijn raap
U bent actief op andere portefeuilles, kunt u die wat toelichten? “Ik focus op de toestand van de rechtsstaat en corruptie in Europa. Geld moet beschermd worden van autocraten en populisten maar juist die regimes worden er soms door in stand gehouden.”
“De tijd voor treuzelen is echter voorbij. De geldstroom vanuit de Europese Unie moet transparanter en de controle moet strenger. Als ene Pietje Puk geld ontvangt, moeten we weten wie dat is en waarom dat geld daarnaar toe gaat.”
Wat kunnen we in 2022 verwachten? “De grootste dreiging is het doorgaan alsof het ‘business as usual’ is. We zien bijvoorbeeld dat de rechtsstaat in Slovenië afzakt en wellicht de kant van Polen en Hongarije uit zal gaan. Dan moeten we rigoureus zijn en de geldkraan dichtdraaien”.
Slovenië nadert de laatste dagen van haar 6 maanden voorzitterschap van de Raad van de Europese Unie. Hoe is dat gegaan? “Je zou mogen eisen dat een lidstaat, waar zo’n twijfels bij zijn en waar het land zo op scherp staat, dat die het voorzitterschap niet mogen dragen.”
Hoogtepunt
Waar bent u trots op? “Over mijn initiatiefwet rond ketenverantwoordelijkheid die met een grote meerderheid positief werd onthaald. Met dit wetsvoorstel wil ik een eerlijke productieketen afdwingen. Bedrijven moeten verantwoordelijkheid nemen voor hun gehele productielijn, ook als die door andere landen heen loopt.”
“Maar we zijn er nog niet. Het wetsvoorstel moet de Europese Commissie overtuigen om actie te ondernemen. De reactie is al meerdere malen uitgesteld. Hopelijk horen we in februari eindelijk wat het zal worden. Die wet realiseren is mijn goede voornemen voor het nieuwe jaar”.
Dus het smaakt naar meer? “Absoluut. Er moet nog zo ontzettend veel gebeuren, bijvoorbeeld als het gaat om ongelijkheid. We blijven bezig, tot aan het einde der geschiedenis!”, stelt Wolters ietwat luchtig. Haar oneindigheid en een dag doet denken aan de gelijknamige Griekse film van Theo Angelopoulos. Al loopt er nu geen oude dichter met kind maar een Europarlementariër met baby over de Griekse promenade.
