Voor de één is het de ultieme nachtmerrie, voor de ander is het juist een schitterende droom. De visioenen gaan over hetzelfde: Een sterk en krachtig Europa. Maar wat een sterk en krachtig Europa is, daarover verschillen Viktor Orbán en Emmanuel Macron fors van mening.

Met een knipoog naar het beroemde boek van Stefan Zweig, De wereld van gisteren, heeft de voormalige Italiaanse premier Mario Draghi het over het Europa van gisteren. “De Europese Unie is ontworpen voor de wereld van gisteren.” De man die ooit de euro redde op het moment dat de hele wereld op de val van de munt speculeerde, met drie fameuze woorden – whatever it takes – komt eind juni met een rapport over de toestand van de Europese Unie. Hij maakt zich grote zorgen. We doen namelijk nog net alsof we in de oude wereld leven. “De wereld van voor Covid, voor de nieuwe oorlog in het Midden-Oosten, voor de oorlog in Oekraïne, voor de terugkeer van de rivaliteit tussen de grote machten.” Als de Europese Unie niet de bakens verzet dan gaat ze ten onder. De Unie heeft volgens Draghi een enorme oppepper nodig. “Een radicale verandering.” 

Het wordt een beetje een egeltjescampagne. Heel voorzichtig, schuw en liever niet. De kopstukken twijfelen of ze aan alle grote Europese debatten mee moeten doen. De nationale campagne is ondertussen wel op gang gekomen.

Hij trakteerde zichzelf tijdens de verjaardag van de NAVO op een nieuw, riskant plan. Jens Stoltenberg wil geld om oorlog mee te voeren en daar is niet iedereen gelukkig mee.

De meeste poppetjes zijn wel bekend en ook de inhoud van de verkiezingsprogramma’s is bijna vastgesteld. Dan rest de vraag: waar gaan de verkiezingen eigenlijk over?

Aan creativiteit geen gebrek in Europa. Ook al zijn ze het hardgrondig met elkaar oneens, er rolt vaak een compromis uit, zoals nu over geld voor Oekraïne.

Ursula von der Leyen kan zich nog niet rijk rekenen. Ze is dan wel de belangrijkste kandidaat om zichzelf als voorzitter van de Europese Commissie op te volgen, maar er zijn nog heel veel hindernissen te nemen.

De een wil praten over het onvoorstelbare; wat te doen als de EU bij de oorlog betrokken raakt. De ander wil geen oorlog in gerommeld worden. Macron en Scholz zorgen voor veel onrust.

Waarom steekt de Roemeense president opeens z’n vinger op om secretaris-generaal van de NAVO te worden? Heeft premier Rutte misschien te weinig vrienden gemaakt? Of voelen de Midden- en Oost- Europese landen zich niet serieus genomen?

De schrik zit er goed in. Donald Trump zou zo maar kunnen worden gekozen als president van de Verenigde Staten, en wat dan? De Europese Unie is zich aan het voorbereiden, en niet alleen op het gebied van Defensie.