Wie het vliegtuig neemt, heeft het vast al wel ‘s meegemaakt: extra betalen voor een handbagage die plots, net voor vertrek, iets te groot blijkt te zijn. Voor de andere maatschappij had je handbagage wel de correcte afmetingen, voor deze niet; als argeloze reiziger voel je je, net voor vertrek, behoorlijk beetgenomen.
Daarom nam het Europees Parlement onlangs een ‘resolutie’ aan die de Europese Commissie oproept een einde te maken aan dit koffertjesgedoe.
Oproep
In een ‘resolutie’ (of ‘aangenomen tekst’) neemt het Europees Parlement een standpunt in over een bepaald onderwerp. Het Europees Parlement lanceert – zo zou Brusselse Nieuwe het zeggen – een ‘mooi idee’.
Met dit standpunt roept het Parlement de Europese Commissie of – op bepaalde beleidsterreinen – de lidstaten op om over een bepaald onderwerp in actie te komen. In het ideale geval komen de lidstaten daadwerkelijk in actie of komt de Commissie, na bestudering van de problematiek, met een concreet wetsvoorstel (de Commissie is de enige EU-instelling met wetgevend initiatief, zoals je leest in deze Babbel).
Een Europarlementariër kan op elk moment binnen zijn beleidsterrein (toerisme, vrouwenrechten, milieu…) een ‘ontwerpresolutie’ indienen. Die wordt dan verder behandeld door de parlementaire commissie die over dit thema gaat.
De ‘resolutie’ wordt ‘aangenomen’ als een meerderheid van het Europees Parlement de oproep goedkeurt.
Een blinde greep
Waar maken Europarlementariërs zich zoal druk over, naast het koffertjesgedoe? Een blinde greep.
In mei riep het Europees Parlement de Commissie op een Europese ‘fietsstrategie’ te ontwikkelen die ervoor moet zorgen dat de Europeaan dubbel zo vaak de fiets neemt. Het fietsplatform noemt de resolutie ‘historisch’.
In juni riep het Europees Parlement de EU-lidstaten op Hongarije het aankomende EU-voorzitterschap (juli – december 2024) te ontnemen. Het land heeft de rechtsstaat namelijk niet op orde. Zo’n land als voorzitter is gevaarlijk, zei de Nederlandse Europarlementariër Thijs Reuten (PvdA). Brusselse Nieuwe maakte hierover een filmpje.
En in oktober riep het Parlement de Commissie en de lidstaten op met één stem te spreken ten aanzien van de oorlog tussen Israël en Hamas.
Een roepende in de woestijn
Nu heeft zo’n oproep actie te ondernemen wel politieke betekenis (je geeft een signaal als Parlement, je luidt de alarmbel), maar het verplicht de Europese Commissie of de lidstaten tot niets (een resolutie is niet ‘juridisch bindend’).
Zo werd de oproep van het Parlement om Hongarije het EU-voorzitterschap te ontnemen door de lidstaten simpelweg genegeerd.
“Welk signaal geef je als een ondemocratisch land EU-voorzitter mag zijn?” zei Thijs Reuten nog. Helaas. Hij sprak voor dovemansoren. Hij is een roepende in de woestijn. Dit ‘mooie idee’ blijft slechts een ‘mooi idee’.
Meer over deze zes fases in de Europese besluitvorming lees je hier.
