Ze ontmoeten elkaar op vrijdagavond bij café Belga, aan het Flageyplein. De Volkskrantcorrespondente en de leider van de Groenen in het Europees Parlement. Zij, net gescheiden, is op pad gegaan om weer eens uit de bocht te vliegen. En dat komt hem goed uit.
Het enige professionele bezwaar klinkt uit de mond van een vriend. Zou je dat nou wel doen, “een machtig politicus en een machtig journalist?” Heel goed, even de dingen benoemen zodat de lezer het integriteitsconflict niet over het hoofd kan zien. Tevergeefs, aan de avond aan het Flageyplein ontspruit een affaire.
Spanning
Het is het begin van de EU-thriller De Affaire die Yvonne Doorduyn schreef, deze maand uitgekomen bij Ambo Anthos. Doorduyn was eerder zelf correspondent in Brussel voor de Volkskrant en is inmiddels speechschrijver bij het ministerie van Defensie. In die baan mist ze misschien wat spanning, want dit is haar tweede politieke thriller.
Eigenlijk lees ik geen thrillers, ik vind ze eng. Maar een verhaal met EU-Brussel als plaats delict? Dat is te mooi om te laten liggen.
In alle eerlijkheid: ik had gehoopt dat het enge uit zou blijven, maar op pagina 34 begint fractieleider Didier Vermeire onontkenbaar onaangenaam gedrag te vertonen. De ochtend na de derde date treft journalist Jacky Leeghwater na haar hardlooprondje een liefdesoffensief aan in haar slaapkamer. Didier is al weg, maar hij heeft iets achtergelaten.
Post-its met liefdesverklaringen, zeker tachtig stuks, met punaises aan de muur geprikt. HVJ, Ik houd van jou. En op één briefje: “Ik laat je nooit meer gaan”. Te veel van het goede, onheilspellend te veel van het goede.
Ambitieus
De Volkskrant schrijft over het boek: “lekker ambitieus, dit plot”. Op welke toon dat gelezen moet worden, is niet helemaal duidelijk. Zijn de ambities geslaagd, of worden ze gesignaleerd? De recensent is in elk geval al lang blij dat hij “nu eens niet een thriller over een verdwenen zusje, of een lijk dat wordt gevonden onder smeltend ijs” hoeft te lezen. Het is een thriller van het ambitieuze soort, dat staat vast.
Het is overigens niet het enige boek waarin de Europese wijk als decor dient van een roman, niet eens het enige in het thrillergenre. De Oostenrijker Robert Menasse schreef het veelgeprezen Die Hauptstadt, en meer recenter Erweiterung. Scandinavische Europarlementariërs schijnen er een handje van te hebben zich naderhand te ontwikkelen tot thrillerschrijver.
In Doorduyns boek komt Jacky uiteindelijk in de knel met haar journalistieke werk: ze komt via via aan informatie over haar enge fractieleider die een voorpagina waard zou kunnen zijn. Niet zomaar belangenverstrengeling of een persoonlijke misdraging, maar grootschalige corruptie. En dan wordt het lastig.
Onhandig
Zo zie je maar weer, beste mensen: het is onhandig om als EU-correspondent een relatie te beginnen met een EU-fractieleider.
Een feitelijke geruststelling: de fractie van de Groenen heeft helemaal geen leider. Ze hebben er twee, dat zijn Terry Reintke en Philippe Lamberts. Ze zijn de enigen die die functie delen, iets wat de politieke groep al sinds haar bestaan doet om zich van een eerlijke man-vrouwbalans te verzekeren. Er is dus niet één fractieleider van de Groenen, en de Volkskrantcorrespondent heeft er ook geen affaire mee.
