Een blamage à la plage, zo werd de Europese top van december 2000 in Nice omschreven. Regeringsleiders die ruzie maakten over de macht en betogers die onmachtig hun woede lieten horen in andere delen van de stad. En voor wie het allemaal zat was, vloeide het bier en de wijn rijkelijk op de Promenade des Anglais.

Nice was in die dagen een stad met verschillende gezichten. Er zaten anarchisten onder de betogers, die kwamen om een socialer Europa te eisen, ook antiglobalisten en separatisten. Uiteindelijk liep het zo uit de hand dat een bank in vlammen opging en een fastfoodketen werd geplunderd. En aan de andere kant de regeringsleiders die op de Akropolis van Nice (inderdaad genoemd naar het Griekse monument), in een betonnen modern vergadercentrum, probeerden de Europese Unie klaar te maken voor de grote uitbreiding. Een Europese Commissie met meer dan 25 landen (er werd in die dagen zelfs over 30 gesproken) zou dat nog te besturen zijn?

En moest elk land nog wel een eigen commissaris krijgen in de Europese Commissie, was er dan wel voldoende te doen? En dan het stemgewicht: hoe zou het nieuwe evenwicht in Europa eruit gaan zien? Dat zorgde voor veel beroering. Om te beginnen moesten de Duitsers buigen voor de Fransen, want tenslotte had Frankrijk de oorlog gewonnen, zo liet premier Chirac fijntjes weten. Dus het veel grotere Duitsland kreeg evenveel stemmen als Frankrijk. En dan had je nog de ruzie tussen Polen en Spanje, want de Polen konden toch niet minder stemmen krijgen dan het even grote Spanje? En waarom kreeg België eigenlijk net zo veel stemmen als Nederland, terwijl wij toch veel groter zijn?

Het zorgde voor veel gedoe: slaande deuren, boze Belgen en een heldenrol voor toenmalig premier Verhofstadt – door collega’s omschreven als een ‘dappere Galliër’. Uiteindelijk wist de Franse president een compromis te bereiken. Nederland zou één stem meer krijgen dan de Belgen, maar dan zou voortaan elke officiële top in Brussel worden georganiseerd.

Verhofstadt moest na bijna vier dagen vergaderen even nadenken, maar zag de voordelen van de afspraak. Geen rondreizend circus meer, maar wel een constante stroom van inkomsten voor Brussel, want elk land nam altijd een hele delegatie mee naar de bijeenkomsten en logeerde in deftige hotels. Uiteindelijk zei hij tegen de ochtend van maandag 11 december, ‘ja’ tegen het compromis.

Nice zelf was alweer rustig geworden. Op de Promenade was het rustig. Elders in de stad waren de eerste bakkers al open zodat de journalisten en regeringsleiders, nadat het nieuws wereldkundig was gemaakt, konden ontbijten om vervolgens heel lang te slapen.