Door Tijn Sadée, correspondent pendelend tussen Brussel en Zuidoost-Europa

Gaat de ouwe Peugeot het nog redden? Ergens aan de oostelijke rafelrand van ons continent verschenen op het dashboard plots onheilspellende signalen die geen enkele garagist op de Balkan nog kon thuisbrengen. Hoog tijd dus om te koersen naar de westelijke rafelrand. Online was mijn oog gevallen op een tweedehandsje mét trekhaak, af te halen tegen een schappelijke prijs in een gehucht in West-Vlaanderen.

“Vanaf de grote baan links, bij een WO I-begraafplaats, en dan nog een keer rechts, bij de volgende WO I-begraafplaats”, had het reisadvies van de verkoper geklonken. Een man die duidelijk doordrongen is van de littekens in het landschap van zijn grootouders, waar ruim een eeuw geleden Europa’s ‘Grote Oorlog’ de akkers met bloed doordrenkte.

Maar ik heb me voorgenomen om er voor de verandering eens een vrolijke Europese roadtrip van te maken, zonder zwaarmoedige overpeinzingen bij elke gepasseerde brug, synagoge of gedenksteen tussen Zwarte Zee en Noordzee.

Natuurlijk maak ik een diepe buiging voor alle historici en verhalende journalisten die het inferno in Europa’s bloedlanden beschrijven; hun boeken stapelen zich in mijn werkkamer op. Maar de boog kan niet altijd gespannen staan: ik verlang naar Oostenrijkse Kaiserschmarrn, een schnaps in Beieren en aan het eind van de reis vette friet en Belgisch bier.

Zwetschkenröster

Laten we wel wezen: Europa is naast dat ‘schuldige landschap’ vol gruwelen ook een aandoenlijke, grappige vlek op aarde. En vanuit die optiek wordt met de juiste dosis mededogen zelfs een optreden van het duo Peter Alexander & Mariandl iets om naar uit te kijken.

Omdat de ouwe Peugeot halverwege de reis, op de hoogte van Passau, wat kuren vertoont, besluit ik in te checken bij Landhotel Mariensäule waar het duo tijdens een viergangendiner de hoofdact is.

Ik zal niet uitweiden over hun erbarmelijke repertoire, maar een hotel dat mensen als Peter & Mariandl een kans gunt, zal ook mij vast wel een warm hart toedragen. En die verwachting wordt meer dan ingelost: tot middernacht worden heerlijke gerechten aangedragen, van Schweinefilet met Spätzle tot Zwetschkenröster mit Sahne.

Na de muziek en een rondje afblussen met Spirituosen keert aan de houten tafels in het restaurant het ingehouden en tevreden geroezemoes terug, zo onlosmakelijk verbonden met deze Oostenrijks-Duitse grensstreek. Het oogt er wat oubollig, het ruikt er soms wat muf, maar ze vieren er trots hun jaarlijkse Bruggenfestival, het 25-jarig bestaan van het Europese Jongeren Muziekfestival en het seizoen van de zwammen.

Aanhang

Natuurlijk liggen hier, aan de oevers van de Inn en de Donau, ook de misdaadverhalen van Ferdinand von Schirach op de loer. En niet voor niets heeft op dit moment de schrijfster Eva Menasse zo’n succes met haar roman Dunkelblum zwijgt, over een Oostenrijks stadje waar niemand meer durft te spreken over wat er tijdens de Tweede Wereldoorlog plaatsvond.

Maar, zoals gezegd: dit zou een naïeve reis door Europa worden, op weg naar een tweedehandsje mét trekhaak, een Anhängerkupplungskugel zoals de Duitsers zeggen. Tsja, wie dáár niet vrolijk van wordt, van die rijkdom aan taal! Anhängerkupplungskugel…

Een dag later, in West-Vlaanderen, ruil ik de Peugeot in en rij moe maar voldaan met mijn ‘nieuwe’ auto-met-trekhaak naar Brussel. Maar ik moet me niet al te rijk rekenen, zegt een vriend, “want uiteindelijk eindigen we allemaal in een corbillard zonder trekhaak.”

Een wát?

“Een lijkwagen die jou kaal en zonder aanhang naar het hiernamaals rijdt. Ofwel, vriend: geniet nú maar volop van het leven.”

Volg Tijn op zijn reisblog www.balkandashboard.com