Twee jaar lang dwaal ik nu door de catacomben van de Europese wijk, op zoek naar verhalen. Na twee jaar voel je je nog altijd nat achter de oren. Vaak voel ik me een groentje tussen de doorgewinterde eurocraten, de meest onwetende in het gezelschap.

Maar alles went. Na twee jaar is ook de routine en de dagelijkse sleur in je werk geslopen. Steeds vaker infiltreren mails je inbox waar je weinig zin in hebt. Steeds vaker kom je dezelfde persoon op een netwerkborrel tegen die je de vorige keer nog probeerde te ontwijken. Na twee jaar weet ik zelfs welke wc’s in het Raadsgebouw het beste wifi-bereik hebben. 

Onwerkelijk

Vlak voor het zomerreces stond er nog een laatste plenaire week in Straatsburg op de planning. Een bijzondere editie: alle vers verkozen Europarlementariërs namen voor het eerst zitting. Een losgeslagen bende nieuwelingen rende door het gebouw alsof het een eerste schooldag was. Nerveus gegiechel bij de eerste stemming, verdwaalde volksvertegenwoordigers in de gangen. Sommigen kregen net geen paniekaanval toen een journalist toenadering zocht. Maar de meeste nieuwe Europarlementariërs genoten zichtbaar van het Europese spektakel, grijnzend als een kind in een snoepwinkel. “Onwerkelijk” is het woord dat het vaakst viel die week. 

Het deed mij deugd om opnieuw door de fonkelende ogen van een nieuwkomer naar de Europese Unie te kijken. Geslepen carrièremakers veranderden weer in wereldverbeteraars die strijden voor hun idealen. Grijze eurocraten werden het symbool van een ingenieuze compromissenfabriek, die 27 lidstaten met een veelvoud aan talen met één stem laat spreken. 

Voorrecht

Elke baan draagt het risico in zich dat de dagelijkse beslommeringen het grotere plaatje vertroebelen. Zelfs de gelukkigen die hun weg in de Brusselse bubbel hebben gevonden moeten uitkijken dat een droombaan geen baan wordt. Daarom mijn oproep: vergeet niet om stil te staan bij het belang van het Europese bouwwerk en je bijdrage daaraan te waarderen. 

Zoals velen die nu in Brussel werken droomde ik er als tiener van om ooit ‘iets met politiek’ te doen. Die droom is uitgekomen. Niet elk verhaal dat ik schrijf zal het wereldbeeld van de lezer op zijn kop zetten. Maar bijdragen aan meer transparantie en kennis over het meest ambitieuze democratische project ooit, hoe bescheiden die bijdrage ook is, is een ongelooflijk voorrecht.