De kwaliteit van het Nederlandse oppervlaktewater is niet goed in vergelijking met andere EU-lidstaten. Zo is bijvoorbeeld het zwemwater in slechts vijf lidstaten vervuilder dan in Nederland. De Unie van Waterschappen, die verantwoordelijk is voor onze waterkwaliteit, reageerde dan ook tevreden met de voorstellen van de Commissie die de waterkwaliteit moeten verbeteren. Dat Brussel ingrijpt, werd ook wel hoog tijd: de huidige kwaliteitsregels zijn al zo’n dertig jaar oud.
Stikstof
Het meeste ingrijpende wat Brussel wil doen, is het aanscherpen van de regels over stedelijk rioolwater. In hoeverre die regels aangescherpt worden, hangt af van hoe kwetsbaar het oppervlaktewater in rivieren, meren en zeeën is waar het rioolwater uiteindelijk in terechtkomt. Het volledige Nederlandse grondgebied valt echter onder de meeste kwetsbare noemer, dus gaan wij ook flink aan de bak moeten.
Concreet moet het aandeel stikstof en fosfaat in ons rioolwater omlaag. Te veel stikstof en fosfaat is namelijk slecht omdat het voor minder zuurstof zorgt in onze wateren. En zuurstof is van levensbelang voor dieren en planten. Vooral wanneer het rioolwater de zee bereikt, zijn de gevolgen van deze stoffen hard te merken.
Verschillende Nederlandse ministers voelden eerder dit jaar al nattigheid en verklaarden dat het terugdringen van deze stoffen de boeren zal raken. Minister voor Infrastructuur Mark Harbers verwachtte echter niet dat de gevolgen van het aanscherpen van de waterregels zo heftig zullen zijn als in de huidige stikstofcrisis.
Medicijnresten
Daarnaast voegt de Europese Commissie ook extra stoffen toe waar we onze wateren op moeten controleren. “Denk daarbij aan onder meer medicijnresten en PFAS”, verklaart Sander Mager, bestuurslid van de Unie van Waterschappen.
Opvallend is dat bedrijven die verantwoordelijk zijn voor de lozing van deze stoffen, een bijdrage moeten gaan betalen voor de zuivering hiervan. Vooral het wegfilteren van medicijnresten is namelijk erg lastig waardoor het zuiveren van ons rioolwater steeds duurder wordt. Zo bedroegen die kosten vorig jaar nog 1.1 miljard euro, een prijskaartje dat momenteel volledig door de belastingbetaler wordt vergoed.
“Als waterschappen juichen wij dit voorstel toe. Want hiermee worden de verantwoordelijkheid en kosten voor het voorkómen van milieuschade gelegd bij de producent van de stoffen. Wat ons betreft een universeel principe dat voor alle stoffen moet gelden”, aldus Mager.
