China heeft twee illegale politieposten in Nederland, schrijven de Europese kranten. Op het Estse Postimees is te lezen dat de bureaus bedoeld zijn om ‘dissidenten onder druk te zetten.’ Eén van de illegale kantoren bevindt zich op een paar minuten lopen van Rotterdam Centraal, schrijft de Frankfurter Allgemeine Zeitung. Van buitenaf is het kantoor niet te herkennen: aan het woonhuis aan de Van der Sluysstraat 370 hangt geen bord, de ramen zijn bedekt met grijze gordijnen. ‘Maar het adres staat op een lijst van het Fuzhou City Public Security Bureau in de provincie Fujian.’ Het Nederlandse ministerie van Buitenlandse Zaken doet onderzoek naar de zaak, schrijft Le Figaro.

Opschudding in de museumwereld

De klimaatacties in Nederlandse musea zijn niet onopgemerkt gebleven. De Süddeutsche Zeitung schrijft dat die klimaatactivisten zijn gearresteerd na een ‘gewelddadige aanslag’ in het Mauritshuis op het Meisje met de parel van Johannes Vermeer. Het schilderij bleef onbeschadigd, maar een paar zalen van het museum zijn kort na de actie afgesloten geweest. Duitse musea hebben al voorzorgsmaatregelen genomen: zo is er een strenger tassenbeleid en hebben veel organisaties een nieuw veiligheidsbeleid. Het moet, maar niet iedereen is er enthousiast over. Hermann Parzinger, voorzitter van de Stichting voor Pruissisch Cultuurbezit, zou het liever niet doen: “Ik wil niet dat musea streng beveiligde zones worden.” La Repubblica schrijft dat de schilderijbesmeuringen in Nederland tot nu toe geen echte beschadigingen hebben opgeleverd. De passata di pomodoro raakte in het Mauritshuis slechts glas, geen kunst.

Eten op de grond

Vluchtelingen in Nederland eten en drinken op de grond, schrijft Tagesschau. Een rechtbank omschreef de omstandigheden in Nederlandse vluchtelingenkampen onlangs als onmenselijk, schrijft de Duitse nieuwssite. ‘Maar meer huisvesting lost slechts een deel van het probleem op.’ De vluchtelingenopvang in Nederland zit vol, niet alleen omdat veel mensen zich aanmelden maar ook omdat de procedures haperen. ‘Een asielaanvraag duurt niet langer weken, het duurt nu maanden, soms zelfs jaren. En totdat er een besluit is genomen, zitten steeds meer mensen in wachtkamers te vechten met zichzelf en verveling.’