Een premier die lang in het zadel zit, heeft de neiging veel te gaan reizen. In het buitenland wordt zo’n persoon vaak meer gewaardeerd dan in het eigen land.
Het is Mark Rutte zelf die in zijn wekelijkse persconferentie het beeld oproept van een politicus die wegvlucht voor de binnenlandse kritiek en geniet van het applaus op het internationale podium. Maar hij voegt er meteen aan toe dat het in zijn geval absoluut niet zo is.
Ondanks zijn imposante reisschema van de afgelopen maanden, zegt hij bijna verontschuldigend: “Ik voel me in mijn eigen land nog steeds gewaardeerd.”
16 landen in 6 maanden
Een blik op zijn openbare agenda leert dat Rutte de onrust in het lijf kreeg in de laatste fase van de formatie van zijn vierde kabinet. Sinds december bezocht de premier alleen al voor zijn werk minstens 16 landen. In de wintermaanden vloog hij naar de regeringsleiders van Griekenland, Albanië, Noord-Macedonië, Duitsland, Polen, Slowakije en Oekraïne. In maart en april volgden bezoeken aan zijn collega’s in Groot-Brittannië, Spanje, Frankrijk en Italië. Voor internationale vergaderingen was hij in die periode in ieder geval in Brussel, Slovenië en Schotland.
En naarmate het voorjaar vordert, gaat het reisritme van de premier steeds verder omhoog. Vorige week was hij zelfs twee keer in het buitenland. Op maandag stond hij op een strand in Denemarken voor een mini-Europese top over windenergie. Anderhalve dag later boekte hij het regeringsvliegtuig voor een bliksembezoek aan de Bulgaarse hoofdstad Sofia.
Op dit moment is Rutte in Davos voor het World Economic Forum terwijl hij gisterenavond nog in Dublin stond voor een ontmoeting met premier Micheál Martin van Ierland. Volgende week lijkt rustiger te worden. Tot nu staat er alleen een marathonvergadering in Brussel op zijn schema.
Een dreumes van formaat
“We zitten nogal met een crisis, he?” verklaart Rutte zijn reisgedrag. Hij maakt zich grote zorgen over de oorlog in Oekraïne en een lange reeks politieke problemen in de Europese Unie.
De premier uit Den Haag zoekt voor zichzelf een rol als de conflictbemiddelaar van het continent. Of het nu gaat om de vastgelopen EU-lidmaatschapsaanvraag van het Balkanland Noord-Macedonië of de gevolgen van de Brexit voor de relaties tussen Groot-Brittannië en Ierland: hij wil ertoe doen.
In een debat met de Tweede Kamer maandag zei hij daarover: “Nederland heeft de ambitie om in de hoogste gewichtsklasse mee te boksen. Wel als dreumes, dat geef ik toe, maar we willen wel in die klasse zitten.”
