Auteur: Fleur Leijte
Ollongren voelt zich elke dag Europeaan, maar ze is ook kritisch. ‘’We denken te weinig na over veiligheid en vertrouwden te veel op de Amerikanen. Voor onze gigantische economische welvaart maakten we onszelf te afhankelijk van goedkope grondstoffen, energie en productie uit China en Rusland.”
Nu er een oorlog woedt op ons continent is onafhankelijkheid van grootmachten dan ook geen keuze meer, maar bittere noodzaak. De minister wil Europese integratie op het gebied van veiligheid en defensie verdiepen, en heeft hiervoor een aantal speerpunten op een rij gezet.
Samen, samen, samen
Als de lezing moet worden samengevat in één woord, dan is dat ‘samen’. Ook de speerpunten van de minister zijn hierop gebaseerd. Zo heeft ze het over Europese slagkracht. Landen moeten niet ieder voor zich inkopen doen, maar met elkaar overleggen over de aanschaf van bijvoorbeeld tanks en gevechtsvliegtuigen.
Daarnaast ziet Ollongren niet alleen binnen de Unie, maar ook bij de NAVO een sterkere gezamenlijke rol voor Europa, waarbij de landen vaker met één stem spreken. Ook met het Verenigd Koninkrijk wil de minister het hebben over een hernieuwde defensiesamenwerking.
Ten slotte vindt ze dat Europese krijgsmachten op elkaar ingespeeld moeten zijn. Ze moeten elkaars taal en cultuur begrijpen en samen optreden wanneer dat nodig is. Bij al deze punten ziet ze voor Nederland een belangrijke rol. Ons land stond aan de wieg van de Europese Unie en de NAVO, en ook nu wil ze kiezen voor een rol als touwtrekker.
Een Europees leger?
Meer Europa voor defensie. Dat is duidelijk. Maar op onze vraag of Ollongren het dan, tussen de regels door, ook over een gezamenlijk Europees leger heeft, reageert ze afwijzend. ‘’Ik zeg niks tussen de regels door en heb een transparante agenda. Het is een feit dat we defensie moeten versterken en dat we samen moeten opereren.”
Daarom is Ollongren blij met bijvoorbeeld de integratie van de landmacht tussen Nederland en Duitsland, omdat ze er aan wennen om samen te vechten als dat nodig is. Ook komt er een Europese interventiemacht van 5.000 man in 2025.
De samenwerking is essentieel, maar het is belangrijk om nationale zeggenschap te houden over de inzet van militairen, aldus Ollongren. “Dit zijn de mensen die, in het ergste geval, hun leven geven en daar moeten landen uiteindelijk altijd zelf over kunnen beslissen.”
