Het typisch Limburgse gebak, rijkgevuld met bijvoorbeeld fruit of rijstpap en voor de liefhebbers nog een flinke portie slagroom erbovenop. Daar krijgen veel mensen in Nederland en België maar niet genoeg van. En daarom dienen Nederland en Vlaanderen vandaag samen een aanvraag in bij de Europese Commissie om de Limburgse vlaai op Europees niveau te laten erkennen.
“Vlaaidiplomatie”, noemt de Nederlandse ambassadeur in België Pieter Jan Kleiweg de Zwaan het. Volgens de Vlaamse minister van Sociale Economie en Landbouw Jo Brouns is het zo goed als zeker dat de Europese Commissie het verzoek tot erkenning goedkeurt. Wat betekent dat voor de Limburgse vlaai?
Vlaai als impuls voor de vriendschap
“Zo doen goede buren en vrienden dat”, schrijft ambassadeur Kleiweg de Zwaan op sociale media. Als de Europese Commissie het verzoek van Vlaanderen en Nederland goedkeurt, moet de Limburgse vlaai binnenkort aan strenge voorwaarden voldoen en mogen alleen bakkers in Belgisch Limburg en Nederlands Limburg de lekkernij maken. De Limburgse vlaai krijgt dan de status van een Beschermde Geografische Aanduiding (BGA).
“Een erkenning als ‘Beschermde Geografische Aanduiding’ zal ongetwijfeld zorgen voor een nog ruimere bekendheid van onze heerlijke Limburgse vlaaien”, zegt minister Brouns tegen de Vlaamse nieuwssite VRT NWS. “Het toont dat voeding zoveel meer is dan enkel een product, het is ook cultuur en beleving, typische gezelligheid in dit geval.
Op de Europese lijst
Als Brussel de Limburgse vlaai daadwerkelijk op de lijst met beschermde Europese streekproducten zet, komt het naast andere Europese of zelfs internationaal geliefde producten. Zo staat de Italiaanse serranoham en de balsamicoazijn al op dat lijstje.
Wel moet de vlaai na erkenning aan strenge voorwaarden voldoen. Naast het feit dat de lekkernij alleen in Belgisch Limburg en Nederlands Limburg geproduceerd mag worden, moet de bakker op de doos van de vlaai altijd het Europese BGA-logo plakken. Zodat je zeker weet dat je een authentieke Limburgse vlaai in je handen hebt.
