We zijn weer een week dichter bij de Europese verkiezingen in het voorjaar van 2024. Kandidaten worden langzaamaan wakker. Hier en daar roept de ambitieuze politicus onofficieel dat hij of zij Europarlementariër wil worden, maar echte kandidaatstellingen zijn er nog niet. Dat gebeurt bij de meeste partijen rond de zomer. Het betekent echter niet dat er binnen partijen niet al coalities gevormd worden.
Wie blijft?
Ook politici die nu al een plekje hebben binnen het Europees Parlement zijn zich aan het beraden of ze door willen. Ze kijken dan of ze kans maken opnieuw op de lijst te komen en of hun families wel zitten te wachten op nog eens vijf jaar in Brussel. Sophie in ‘t Veld van D66 is ook nog met zichzelf in beraad. “Een ding weet ze zeker”, zegt ze in Elsevier Weekblad. “Ik ben nog niet klaar met Europa.” Of ze nog vijf jaar blijft zitten, moeten de verkiezingen nog uitwijzen. Ze denkt in ieder geval nog veel bij te kunnen dragen.
Spitzenkandidaten
Dit Duitse woord mag inmiddels niet meer voor verwarring zorgen. Ook in Nederland hebben we het over de ‘Spitzenkandidaten’, de Europese lijsttrekkers die na de verkiezingsoverwinning in principe ook Commissievoorzitter moeten worden. Het idee werd bij de vorige Europese verkiezingen door lidstaten in de wind geslagen. Officieel zijn zij degenen die bepalen wie de Europese Commissie gaat vormen. Ze kozen toen voor Ursula von der Leyen. De oud-defensieminister van Duitsland.
Terwijl genoeg Europese partijen vinden dat een Spitzenkandidaat dus Commissievoorzitter moet worden, haken de Duitse broeders van het CDA in Beieren (CSU) al af. Wat hen betreft laat de EU het hele Spitzenkandidaten-idee vallen in 2024.
Het zou het CSU in staat stellen hun eigen kandidaat-parlementsleden tijdens de campagnes meer naar voren te schuiven in plaats van de christendemocratische Spitzenkandidaat. De aandacht hoeft zo dus niet gedeeld te worden.
