Het Europees Parlement heeft ingestemd met een striktere regulering van groene obligaties, leningen aan de overheid waarvan de opbrengst wordt geïnvesteerd in duurzame en milieuvriendelijke projecten. Hoofdvraag: wat is groen en wat niet? Een groene standaard bepalen is een belangrijke stap om groenwassen (greenwashing), namelijk doen alsof je groen bent zonder dat daadwerkelijk te zijn en zo groene leningen opstrijken, tegen te gaan. Europarlementariër Paul Tang (PvdA) onderhandelde als rapporteur op de kwestie en is blij met het akkoord in het Parlement.

Nepgroen

“Nu kan ieder bedrijf nog obligaties uitgeven als groen, waardoor deze miljardenmarkt veel nepgroen bevat. Nu we al het geld nodig hebben om onze economie te verduurzamen, kunnen we deze misleidende producten echt missen als kiespijn”, aldus Tang. Volgens verzekeringsmaatschappij Nationale Nederlanden zou 15% van alle groene obligaties wereldwijd niet eens onder de naam ‘groene obligatie’ mogen vallen. Hoe dat komt? Tang stelt dat de markt voor groene obligaties iedere twee jaar verdubbelt : “Er is een gigantische vraag naar deze producten, waardoor investeerders liever geen goede checks doen om te bepalen of groene claims echt kloppen.”

Hoe zouden de nieuwe plannen daar dan korte metten mee maken? De oplossing schuilt niet alleen in het definiëren van wat Europa begrijpt onder duurzaam investeren, maar ook controleren of dit werkelijk wordt nagestreefd door bedrijven en organisaties. Dat begint met transparantie; groene beloftes worden herzien door externe partijen en bedrijven moeten tussentijds aantonen dat ze duurzaam te werk gaan. “Met dit voorstel brengen we transparantie naar de hele markt en creëren we een nieuwe goudstandaard voor groene obligaties. Wanneer de plannen rond zijn, zal simpelweg zeggen dat je groen bent als bedrijf niet langer volstaan”, concludeert Tang.

Onderhandelingen

Het rapport van Tang behaalde een grote meerderheid in de commissie Economische Zaken, maar stuit wel nog op weerstand van de lidstaten. Die moeten nu samen met het Parlement en de Europese Raad onderhandelen over de plannen en dat zal niet gemakkelijk worden. Duitsland heeft bijvoorbeeld moeite met het bestempelen van kernenergie als duurzaam. Robert Habeck, de Duitse minister van Economie en Klimaat, stelt dat dit op ook een vorm van groenwassen is: de Europese Unie stelt iets voor als groen, terwijl het dat volgens Habeck helemaal niet zo is. Hierdoor zouden investeringen, die nodig zijn voor het stimuleren van duurzame energie, verkeerd worden ingezet. Frankrijk is dan weer voorstander van het toevoegen van kernenergie in de groene standaard, maar wil geen gas in het groene lijstje, iets dat de Duitsers dan weer graag zien gebeuren. De verwachting is dat er dit najaar pas een definitieve wettekst zal zijn.