Het begon als een tactische keuze. Als student journalistiek was ik nogal een groentje en kon ik niet op tegen mijn gehaaidere klasgenoten. Ze belden zonder schroom vreemden op, vonden het nieuws op straat en slingerden nieuwtjes online zonder honderd keer te checken of het wel waar was. Voor mij was elke ervaring nieuw en groot. Ik was een bleue student, die elke avond weer braaf naar papa en mama pendelde, naar het boerendorp waar ik opgroeide.
NOS in Brussel
Tot er een docent begon over het gebrek aan Europese verslaggeving. “Er zijn bijna geen journalisten, omdat het zo ingewikkeld is.” Ik greep mijn kans. Hier was amper concurrentie. Daarnaast wilde ik onderzoeksjournalist worden en waar viel er meer uit te spitten dan in Brussel?
Tijdens mijn master politieke wetenschappen in Antwerpen leerde ik de kneepjes van het vak tijdens mijn stage bij de NOS in Brussel. Op dat bureau met uitzicht op het Raadsgebouw zat een man die je vast kent. Onze hoofdredacteur Bert van Slooten coördineerde destijds het team. Het was er gezellig, maar het correspondentenkantoor was elke dag een strijdtoneel. Als ik iemand hard en driftig hoorde praten, wist ik hoe laat het was: “Hilversum aan de lijn”.
Ze wilden het item over de EU niet, want in Nederland was er een koe in de sloot terechtgekomen of een relletje over iets wat iemand in een talkshow had gezegd. Het was zo vaak een discussie dat ik besloot mijn afstudeerscriptie te schrijven over de keren dat de EU wél het achtuurjournaal haalde. En wat bleek, een item moest minstens één van de volgende ingrediënten bevatten: een betrokken Nederlander (liefst zo bekend mogelijk), er moest sprake zijn van een conflict, of het moest over geld gaan. En allerliefst een combinatie van die drie.
Verman je!
Journalisten zijn er niet om te vertellen wat de kijker wil horen, journalisten zijn er om te laten zien wat er gebeurt in de wereld en hoe dit invloed heeft. Het argument ‘de Nederlander is niet geïnteresseerd in deze ver-van-zijn-bed-show’ is om deze reden ook onzin.
In eerste instantie liep ik ook niet warm voor informatie over de energiebesparingsregels die Europa aan bedrijven oplegt. Maar toen tijdens mijn werk voor onderzoeksplatform Investico bleek dat door de muren en buizen van Nederlandse grote bedrijven constant energie sijpelt omdat voor hen de regels niet gelden, was ik plots één al en al oor. Je moet je echter wel eerst verdiepen om de interessante zaken te vinden. Dat merk ik ook nu ik de klimaatnieuwsbrief schrijf voor Brusselse Nieuwe. Er valt elke week genoeg te melden uit binnen- en buitenland.
En nu jaren later en minder bleue, durf ik te zeggen: “Verman jezelf, collega’s!” Zo ingewikkeld is Europa nu ook weer niet. Verdiep je er eens in. Kies je thema: economie, energie, klimaat, big tech, landbouw en leef je uit. Werk eens samen met een clickbait-koppenmaker om je artikel in de markt te zetten. En je zult zien dat Europese thema’s wel te verkopen zijn. Bel me gerust als het saai wordt, dan drinken we met de Brusselse Nieuwe-collega’s een borrel op Place Lux, in de schaduw van het Europees Parlement. Daarna heb je weer inspiratie genoeg.
