(bron foto: Multimedia Centre Europian Parliament)

Sinds de introductie van de euro, was de inflatie in de eurozone nog nooit zo hoog. De kans op een recessie volgend jaar nam zelfs toe tot tachtig procent. Het zal dan ook niemand verbazen dat één op de drie Europeanen de hoge prijzen als de grootste bedreiging voor de EU beschouwt. Dus trommelde het Europees Parlement de voorzitter van de Europese Centrale Bank (ECB) Christine Lagarde op om voor de laatste keer dit jaar de gemoederen te bedaren.

In de praktijk is het gereedschap van de ECB om iets aan de extreem hoge prijzen te doen echter beperkt. “De rente verhogen, blijft ons voornaamste middel om de inflatie te bestrijden”, vertelt Lagarde. “Door het duurder te maken om geld te lenen, kunnen we de hoeveelheid geld die bedrijven en mensen uitgeven, lenen en investeren, inperken. Want drukt de prijzen.” Lagarde laat er dan ook geen twijfel over bestaan: in de nabije toekomst zal de ECB de rente blijven verhogen. De inflatie ziet ze immers nog niet meteen afnemen.

Piek bereikt?

De sociaaldemocratische Europarlementariër Silva Pereira heeft daar zo zijn bedenkingen bij: “In oktober zagen we dat de Duitse prijzen met 4,2 procent afnamen. Betekent dat dan niet dat de inflatie een piek heeft bereikt? En moet het tempo van de renteverhogingen dan ook niet afnemen?” 

Lagarde: “Ik zou graag willen zien dat we inderdaad voorbij de piek zijn, maar dat kan ik helaas niet bevestigen.” Wanneer de ECB-voorzitter kijkt naar de mate waarin energiebedrijven de hoge prijzen doorrekenen naar de consument, ziet ze nog geen licht aan het einde van de tunnel. “Ook als ik naar de voedselprijzen kijk, zie ik geen aanwijzingen dat we het hoogtepunt van de inflatie hebben bereikt”, aldus Lagarde.

Wijzen met de vinger

Naast de energie- en voedselprijzen ziet Lagarde nog een aanjager van de inflatie: het fiscaal beleid waarmee lidstaten de koopkracht van hun burgers proberen te beschermen. De ECB-voorzitter benadrukt dat de bakken geld die overheden hiervoor uitgeven, de inflatie enkel aanwakkert. Omdat ze wel ziet dat bij de lagere inkomens het water aan de lippen komt, vindt ze dat koopkrachtmaatregelen mogelijk moeten zijn. Op voorwaarde evenwel dat ze gericht zijn op gezinnen die het moeilijk hebben en dat ze slechts tijdelijk zijn. Lagarde: “Op dit moment voldoet minder dan dertig procent van de maatregelingen die lidstaten nemen, aan die criteria.”

Europarlementariër Henrike Hahn (Groenen) ziet daar de ironie van in: “De rente omhoog jagen, is zelf ook geen doelgericht beleidsinstrument. De volledige economie wordt hierdoor geraakt.” Daarom heeft Hahn zelf een creatieve oplossing bedacht: verschillende rentevoeten per sector hanteren. Het is immers vooral de energiesector die de prijzen de lucht in katapulteert. Maar daar wil Lagarde haar vingers niet aan branden: hierover haar mening geven is te politiek en valt dus niet binnen het mandaat van de ECB.